13 oktober 2010

Weer eens een berichtje van mijzelf. Ik denk dat het inmiddels wel moet lukken om een stukje te schrijven op deze blog. Vandaag bedacht ik me dat ik alweer 3,5 week in het ziekenhuis te vinden ben. En wat is er veel gebeurd... Ik ga niet weer alles herhalen, Ivon heeft jullie immers goed op de hoogte gehouden, maar dat het niet de bedoeling was dat ik hier weer terecht zou komen, moge duidelijk zijn. Ik heb me ook al vaak afgevraagd 'waarom?!'. Het ging zó goed en dan krijg je dit. Iets waar je totaal geen rekening mee had gehouden. In één jaar tijd én aplastische anemie én nu ook nog 'echt' kanker. Het enige gelukje dat ik heb gehad is dat dat lymfoom op zo'n plek zat dat ik hem snel heb kunnen ontdekken. Daardoor kon men hier ook snel een diagnose stellen en snel met behandelen beginnen. En haast was geboden want het bleek dus ook een erg agressieve vorm te zijn. Inmiddels de eerste chemo en bijbehorende dip achter de rug. En gelukkig heeft het effect gehad. Mijn klieren zijn duidelijk geslonken. De volgende chemo stond gepland voor vrijdag maar men heeft besloten het te verplaatsen naar maandag. Dit omdat ik dan nog een aantal dagen naar huis kan. Vanaf maandag zal ik namelijk wel weer een aantal weken hier moeten bivakkeren. Dan is het toch lekker als je nog even een paar dagen weg kan uit die ziekenhuisomgeving en even naar buiten.

Hoe is het nu: ik ben echt uit de dip nu. Mijn kwaaltjes zijn verminderd en de bloedwaarden zijn weer lekker aan het stijgen (hoewel ze vandaag dan weer even wat minder waren, het schommelt nogal). Het enige echte probleem waar ik nu nog mee kamp is mijn blaas. Ik heb 1,5 week een kathether gehad en nu is ie er een paar dagen uit en ik moet nog steeds ongeveer ieder uur naar het toilet, heb erg veel pijn bij het plassen en er zit ook nog bloed bij de urine. Wat er nou precies aan de hand is met mijn blaas is nog steeds niet duidelijk. Dat frustreert me behoorlijk. Er worden steeds maar kweekjes genomen maar een uitslag komt er nooit. Ze dénken dat de chemo mijn blaas beschadigd heeft en dat er een wond zit die heel langzaam, uit zichzelf, moet helen. Ikzelf vind het maar raar dat er geen medicijn is om het genezingsproces te bevorderen. Overal hebben ze pilletjes voor en hiervoor niet?! In ieder geval, ik moet dus geduld hebben en hopen dat het over een paar dagen wat beter wordt. In ieder geval voordat ik maandag weer chemo krijg.

Mijn keelpijn is al bijna over. De ketamine is inmiddels helemaal afgebouwd en de morfine ook bijna. Voordeel daarvan is dat ik inmiddels ook weer wat helderder ben. Want stiekem heeft die ketamine er wel ingehakt in de zin van vergeetachtig zijn, weinig tijdsbesef, af en toe wat rare dingen uitkramen. Vandaag is mijn sonde-slangetje er ook uitgegaan en ik merkte gelijk dat dat ding ook behoorlijk heeft lopen irriteren in mijn keel want daarna werd de pijn gelijk een stuk minder. Dat betekent trouwens ook dat ik dus geen sonde meer krijg. Daar baal ik wel van want ik heb totaal geen eetlust. Het liefst eet ik de hele dag niets. Maar goed, ze willen hier dat ik weer zelf ga eten dus ik moet. Dus vandaag maar tegen heug en meug in, wat naarbinnen gepropt. Hopelijk neemt de eetlust wat toe de komende dagen.

Zoals ik al zei is het de bedoeling dat ik voor de volgende chemo nog naar huis ga. Ik verwacht dat ik morgen of vrijdag naar huis kan.

Ik wil jullie nog even bedanken voor alle reacties de laatste weken, ik heb ze wel gelezen hoor! Of ze werden voorgelezen door iemand anders! Toch knap dat jullie iedere keer weer een manier bedenken om mij een hart onder de riem te steken... Maar voel je niet verplicht om origineel te zijn, alle berichtjes zijn welkom! Haha.. En dan nog alle kaartjes die ik weer ontvangen heb via de post! Het hangt hier al weer aardig vol! Bedankt allemaal.