Het einde...

Lieve allemaal,

Het bericht wat ik nooit wilde gaan typen, moet ik nu dan toch gaan schrijven. Gisterenavond, op 8 januari 2011 om 11 voor 11 ’s avonds, is Susan op 25-jarige leeftijd in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen overleden.

Nadat afgelopen woensdag bekend is gemaakt dat Susan haar darmen ongeneeslijk ziek waren, is alles erg snel gegaan. Op woensdag heeft Susan zoals ik in het vorige bericht al schreef afscheid genomen van haar beste vrienden en andere dierbaren. Iedereen kwam dit met een brok in de keel en traan in het oog doen. Susan heeft echter sinds het bericht dat het binnenkort op zou houden geen traan gelaten. Suus was op, ze was er klaar mee, ze had de strijd niet kunnen winnen ondanks dat ze er zo ontzettend hard voor geknokt had. Woensdag nacht hebben we aan Susan haar bed gewaakt. Ze had rustig geslapen en de donderdagochtend brak aan waarin ze het afscheid nemen nog even voort heeft kunnen zetten. Dit was voor Susan erg vermoeiend en kostte erg veel energie. Toen het laatste bezoek weg was, was ze helemaal uitgeput en is ze in slaap gevallen. Rond 15.30u hebben we vervolgens moeten concluderen dat Susan niet meer wakker werd en ze dus in coma was geraakt.

Dit was een vreemd maar toch ook wel vredig moment. Susan wilde heel graag uit haar lijden verlost worden en dit was de manier. We hoopten voor haar dan ook dat dit snel ging gebeuren. In de lange dagen die daarop volgde, bleef dit moment aanvankelijk uit. Er zijn in die dagen nog wat vrienden en familieleden langs gekomen, waarmee we bij haar bed leuke herinneringen aan Suus opgehaald hebben. Artsen vertelde ons namelijk dat ze ons waarschijnlijk nog wel kon horen.

Ondertussen ging Susan langzaam achteruit maar de artsen vertelde ook dat we er rekening mee moesten houden dat het plotseling heel erg snel kon gaan. Niet wetend wanneer het moment zou aanbreken zijn we dan ook niet van Susan haar bed geweken. Zelfs even snel wat eten, een dutje doen of een snelle douche kon het gevolg hebben dat we er op het moment niet bij zouden zijn. Het werden erg lange dagen en nachten waarin het ook voor ons steeds moeilijker werd om Susan te zien. Ze viel nog meer dan dat ze al af was gevallen af en we wisten dat Susan niet wilde dat het nog zo lang duurde en ze nog dagen in coma moest liggen. Maar zoals altijd al het geval was, had Suus een super sterk hart en dat hield natuurlijk niet zomaar op.

In de loop van de zaterdagmiddag kreeg Susan last van een soort van trekkingen / epileptische aanvalletjes. Waarschijnlijk veroorzaakt door een beschadiging aan de hersenen. Deze werden steeds heftiger, kwamen frequenter terug en spreidde zich steeds verder uit over het lichaam. Dit is een niet zo’n veel voorkomende reactie bij coma patiënten dus er werd weer een arts bijgeroepen waarna het slaapmiddel wat maar op 0,1 ml/h stond, verhoogd. Helaas mocht dit niet baten en bleef dit terugkomen. Elke keer werd het slaapmiddel weer verhoogd en uiteindelijk zelfs verdubbeld, maar nog steeds bleven de trekkingen terug komen. Na opnieuw een bezoek van de internist werd besloten nog een tweede slaapmiddel toe te dienen. Hierna werd Susan geleidelijk aan weer rustig. Niet lang hierna heeft ze haar laatste adem uitgeblazen en daar stonden we dan.. Het moment waar we zo lang op hebben gewacht, waar Suus zo ontzettend aan toe was.

Nadat Susan officieel overleden was, hebben mam en ik haar met haar favoriete verpleegkundige even gewassen en aangekleed. Waarna we met pijn in hart na zoveel dagen waken in het ziekenhuis de deur uit liepen. Helaas zonder Susan en met heel veel verdriet…

Namens ons allemaal maar al helemaal namens ons Susan, wil ik iedereen ontzettend bedanken voor al jullie medeleven en steun gedurende het ziekteproces van Susan. Susan zei donderdagochtend dat ze graag nog een persoonlijk bericht aan iedereen wilde schrijven, maar dit is er niet meer van gekomen. Weet dat wij heel veel steun hebben geput uit alle ontelbare reacties en bezoekjes aan de site met als piek 3511 bezoekers per dag, wat stond ze daar van te kijken zeg!!

Zoals Susan zelf ook zei is het goed zo en heeft ze nu geen pijn meer. Hier proberen we dan ook de rest van ons leven aan te denken. Ik wil dit bericht graag af sluiten met de woorden die Susan de laatste dagen veel heeft uitgesproken.

" Ik ga terug, naar hoe het was voordat ik geboren werd. Daar weet ik ook niets meer van.. "

Heel veel lieve groetjes,
Mario, Toos, Ivon&Freek en Teun van den Tillaart

ps. Op Suus haar weblog zullen we jullie de komende dagen op de hoogte houden over het afscheid wat we van Susan gaan nemen. Ook zal ik de foto’s van de prachtige kerstbomen later nog plaatsen want hier heeft ze de laatste dagen van haar leven echt ontzettend van genoten.